बिश्नोई समाज हा पश्चिमी थार वाळवंटात आणि भारताच्या उत्तरी राज्यांमध्ये आढळणारा एक विशिष्ट समाज आहे. या समाजाचे संस्थापक जांभोजी महाराज आहेत, जे भगवान विष्णूंच्या अवतार मानले जातात, त्यामुळे बिश्नोई समाज त्यांची भक्तिभावाने पूजा करतो. जांभोजी महाराजांनी दिलेले संदेश आणि तत्वज्ञान पाळून बिश्नोई समाज आपले जीवन जगतो. त्यामुळेच काले हिरणाचे संरक्षण आणि पूजा करणे या समाजाचे प्रमुख कार्य मानले जाते.

गुरु जांभोजी यांनी त्यांच्या अनुयायांना सांगितले होते की, काले हिरण हाच त्यांचा प्रतीकात्मक स्वरूप आहे, त्याची पूजा करावी. त्यामुळे बिश्नोई समाज हिरणांच्या संरक्षणासाठी विशेषतः प्रयत्नशील असतो आणि त्यांना पवित्र मानतो. या समाजाच्या मुख्य मंदिराला ‘मुक्तिधाम मुकाम’ म्हटले जाते, जे राजस्थानातील बीकानेरमध्ये स्थित आहे.

अमृता देवींचे बलिदान

कटे हुए पेड़ से ज्यादा सस्ता है कटा हुआ सिर – हे वाक्य आहे अमृता देवीचे !

ही घटना ११ सप्टेंबर १७३० ची आहे. राजस्थानच्या शुष्क वाळवंटातील खेजडी वृक्षांनी आच्छादित बिश्नोई समाजाचे खेजरली नावाचे गाव होते. या गावातील लोक सुरुवातीपासूनच वनस्पतींना पवित्र मानत आणि त्यांच्या रक्षणासाठी प्राणांची आहुती देत. अमृता देवी बिश्नोई आणि इतर ३६३ लोकांनी देखील हेच केले. त्यांनी खेजडी वृक्षांचे (शमी वृक्षाचे) रक्षण करण्यासाठी प्राणांची आहुती दिली. आज बिश्नोई समाजातील प्रत्येक पिढी आपल्या पूर्वजांच्या या बलिदानाची कहाणी आपल्या मुलांना सांगते. जग या ऐतिहासिक घटनेला ‘खेजरली हत्याकांड’ म्हणून ओळखते.

या नरसंहारामागील कारण जोधपूरचे तत्कालीन महाराजा अभयसिंह यांचा एक आदेश मानला जातो. १७३० मध्ये महाराजांकडून आदेश आला की नव्या महालाच्या बांधकामासाठी खेजरली गावातील खेजडीचे वृक्ष (शमी वृक्ष) तोडण्यात यावेत. हा आदेश ऐकून महाराजांचे सैनिक मोठमोठ्या कुऱ्हाडी घेऊन खेजरली गावाकडे निघाले. अमृता देवी यांना याची बातमी कळताच त्या आपल्या तीन मुलींसह सैनिकांसमोर आल्या.

हातात कुऱ्हाडी घेऊन वृक्ष तोडायला आलेले सैनिक स्तब्ध झाले की, त्या महिलेला आणि तिच्या मुलींना आपले प्राण देण्यास तयार होते. अमृता देवी यांच्या धैर्याने प्रेरित होऊन समाजातील शेकडो लोक त्यांच्या पाठिशी उभे राहिले. सैनिकांनी त्यांना समजावण्याचा प्रयत्न केला, पण पर्यावरणावरील अमृता देवींचे प्रेम आणि त्यांची निष्ठा अपार होती. त्यांनी तोच धीराचा शब्द उच्चारला – “कटलेल्या वृक्षापेक्षा स्वस्त आहे कापलेले शीर.” त्या वृक्षाला मिठी मारून उभ्या राहिल्या, आणि अखेरीस सैनिकांनी त्यांचे शीर कापून त्यांचा देह तुकडे तुकडे केला. मुली स्तब्ध होत्या, पण त्यांनीही त्याचप्रकारे केले जे त्यांनी आईने केलेले पाहिले होते.

अमृता देवी बिश्नोई आणि त्यांच्या मुलींच्या या बलिदानाची माहिती जेव्हा समाजातील इतर लोकांना मिळाली, तेव्हा विरोध तीव्र झाला. ८३ गावांतील बिश्नोई समाजाचे लोक खेजडी वृक्षांचे रक्षण करण्यासाठी खेजरली येथे आले, आणि कोणालाही आपल्या प्राणांची काळजी नव्हती. त्यांनी अहिंसक मार्गाने आपली झाडे वाचवण्याचा प्रयत्न केला. यानंतर असे म्हटले जाते की, ४९ गावांतील ३६३ लोकांनी आपल्या प्राणांची आहुती दिली.

राजाने बिश्नोई समाजाची माफी मागितली

या दरम्यान, वृक्ष तोडण्याचा आदेश देणारे राजा अभयसिंह यांना गावात सुरू असलेल्या संघर्षाबद्दल माहिती मिळाली. त्यांनी तातडीने खेजडीच्या वृक्षांच्या तोडीचा आदेश रद्द केला आणि बिश्नोई समाजाच्या लोकांची माफी मागितली. यासोबतच एक आदेश जारी केला, ज्यानुसार बिश्नोई समाजाच्या ग्रामांच्या आसपासच्या परिसरात वृक्षतोड आणि प्राण्यांच्या शिकार करण्यावर बंदी घालण्यात आली.

वर्षे, दशके, शतके गेली, पण १७३० साली घडलेली ही घटना राजस्थानातील लोक कधीच विसरले नाहीत. यामुळेच खेजडीच्या वृक्षाला राजस्थानात पर्यावरण संरक्षणाचे प्रतीक मानले जाते आणि २०१३ मध्ये पर्यावरण आणि वन विभागाने ११ सप्टेंबर हा दिवस राष्ट्रीय वन शहीद दिवस म्हणून घोषित केला.

राजस्थानाबाहेरही इतर समाजातील लोकांना माहिती आहे की बिश्नोई समाजासाठी प्रत्येक झाड आणि प्राणी हा जणू एखाद्या सजीव व्यक्तीप्रमाणेच असतो. त्यांना संरक्षित करण्यासाठी बिश्नोई कोणत्याही थराला जातात. बिश्नोई समाजाच्या त्या बलिदानाचे परिणाम असे झाले की, लोकांनी निसर्गाचे रक्षण करण्यासाठी चळवळी सुरू केल्या, आणि पुढे इतिहासात टिहरी गढवालमध्ये चिपको आंदोलन (१९७३), बिहार-झारखंडमध्ये जंगल बचाओ आंदोलन (१९८२), आणि कर्नाटकाच्या पश्चिम घाटात अप्पिको चालुवली (१९८३) सारख्या आंदोलनांनी जागतिक स्तरावर निसर्ग संरक्षणाचा संदेश दिला.