भीमा कोरेगांव, 31 ऑक्टोबर 1817 रोजी रात्री 8 वाजता ईस्ट इंडिया कंपनीचे कॅप्टन फ्रान्सिस स्टोनो यांच्या नेतृत्वाखाली 500 सैनिक, 300 घोडदळ, 2 तोफा आणि 24 तोफांच्या तुकड्याने पूना सोडला. रात्रभर चालल्यानंतर दुसऱ्या दिवशी सकाळी १० वाजता ही छोटी टोळी भीमा नदीच्या काठी पोहोचली तेव्हा पेशवा बाजीरावांच्या नेतृत्वाखाली २० हजार सैनिकांची मराठा फौज समोर उभी होती. या प्रचंड सैन्याचे उद्दिष्ट पुणे पुन्हा मुक्त करणे हे होते, परंतु कंपनीच्या पथकाने त्यांना वाटेत अडवले.
कॅप्टन स्टोंगोच्या सैन्यात ब्रिटीश अधिकारी तसेच दख्खन आणि कोकणातील स्थानिक मुस्लिम आणि हिंदू महार यांचा समावेश होता. दोन्ही बाजूंच्या विश्लेषणात पेशव्याची तयारी अधिक कार्यक्षम आणि आक्रमक होती, ते पाहून कॅप्टन स्टोंगोने नदी पार करून समोरून हल्ला करण्याऐवजी मागे राहण्याचा निर्णय घेतला. स्वतःच्या सुरक्षेसाठी त्यांनी नदीच्या उत्तरेला वसलेले कोरेगाव हे छोटंसं गाव ओलीस ठेवलं आणि तिथे आपली चौकी स्थापन केली.
कोरेगावच्या पश्चिमेला, एका छोट्या सीमा भिंतीने वेढलेले, बिरोबा आणि मारुती अशी दोन मंदिरे होती. वायव्य दिशेला निवासस्थान होते. बिरोबा हे भगवान शिवाचे रूप मानले जाते आणि महाराष्ट्रातील अनेक हिंदू जाती त्यांची कौटुंबिक देवता म्हणून पूजा करतात.
बरं, पेशव्यांच्या सैन्यावर नजर ठेवण्यासाठी कंपनीच्या तुकडीने कोरेगावच्या घरांच्या छताचा वापर केला होता. कॅप्टन स्टोंटोने आपल्या बंदुका गावाच्या दोन टोकांना तैनात केल्या होत्या – एक रस्त्याच्या कडेला आणि दुसरी नदीकाठी. आता तो पेशव्याकडून पहिल्या हल्ल्याची वाट पाहू लागला. तथापि, पेशव्याने कंपनीच्या तुकडीवर अद्याप हल्ला केला नाही, कारण ते 5,000 अतिरिक्त अरब पायदळांची वाट पाहत होते.
ते सैन्य त्यांच्यात सामील होताच पेशव्यांच्या सैन्याने नदी ओलांडून प्रथम हल्ला करण्यास सुरुवात केली. दुपारच्या सुमारास पेशव्याचे ९०० सैनिक कोरेगावच्या बाहेर पोहोचले होते (काही पुस्तकात त्यांची संख्या १८०० पर्यंत असल्याचे म्हटले आहे). दुपारपर्यंत दोन्ही मंदिरे पेशव्यांच्या ताब्यात आली होती. संध्याकाळपर्यंत नदीच्या काठावरील एक तोफा आणि 24 पैकी 11 तोफ मराठा सैन्याने नष्ट केल्या होत्या.
भीमा कोरेगांव
मात्र, १९१० साली ब्रिटीश सरकारने प्रसिद्ध केलेल्या ‘मराठा आणि पिंडारी युद्ध’मध्ये कंपनीच्या तोट्याची इतर आकडेवारी मांडण्यात आली आहे. पुस्तकानुसार, 24 बंदुकांपैकी 12 नष्ट/मारल्या गेल्या आणि 8 जखमी झाल्या (पृष्ठ 57). मराठा सैन्याने विंगेट, स्वानस्टन, पेटिसन आणि कानेला नावाच्या 4 कंपनी अधिकार्यांनाही ठार केले. हा हल्ला इतका तीव्र होता की परिस्थिती लक्षात घेऊन उर्वरित तुकडीने कॅप्टन स्टोंटोला शरणागती पत्करण्याची विनंती केली. कॅप्टन स्टोंटोने ही सूचना मान्य केली आणि सध्याच्या कर्नाटकातील सिरूर गावाकडे पळ काढला.
पहिली गोष्ट – महारांचे मराठ्यांशी वैयक्तिक वैर नव्हते. ही लढाई कंपनी आणि मराठा सैन्य यांच्यात झाली ज्यात महारांनी कंपनीला पाठिंबा दिला. या जातीने यापूर्वी फ्रान्सला त्यांच्या भारतीय मोहिमांमध्येही लष्करी मदत दिली होती. दुसरे म्हणजे, इतिहासाच्या कोणत्याही पुस्तकात मराठा सैन्याच्या पराभवाचा स्पष्ट उल्लेख नाही. सर्वत्र कॅप्टन स्टोंटोने प्राण वाचवल्याचा उल्लेख आहे, ज्याला ‘डिफेन्स ऑफ कोरेगाव’ असे संबोधले जाते.
नंतरच्या काळात, या संघर्षाचे रूपांतर मराठ्यांच्या सैन्यावरील ब्रिटिशांच्या विजयात भीमा-कोरेगावच्या लढाईच्या नावाने झाले, ज्याचे लेखन स्वतः ब्रिटिश इतिहासकारांनी केले आहे. ज्यामध्ये रोपर लेथब्रिज यांनी लिहिलेल्या ‘भारताचा इतिहास’ (1879) समाविष्ट आहे; ‘द बॉम्बे गॅझेट’ (17 नोव्हेंबर, 1880); होय. आपण हे संदर्भ म्हणून वाचावे, पोपचे ‘लॉन्गमन्स स्कूल हिस्ट्री ऑफ इंडिया’ (1892); आर. एम. बेथम यांनी लिहिलेले ‘मराठा आणि दख्खनी मुस्लिम’ (1908); ‘द मॉडर्न ट्रॅव्हलर’ (1918) जोशिया कोंडर; सीए. ‘अ हिस्ट्री ऑफ मराठा पीपल’ (1925); आणि रिचर्ड टेंपल लिखित ‘शिवाजी अँड द राइज ऑफ द मराठा’ (1953) इ.
हे लक्षात घेण्यासारखे आहे की या सर्व पुस्तकांमध्ये ब्रिटिश इतिहासाचे समान वर्णन कोणत्याही बदलाशिवाय आढळते. तथापि, अल्दाजी दोशभाई यांनी १८९४ साली लिहिलेल्या ‘अ हिस्ट्री ऑफ गुजरात’मध्ये आणखी एका गोष्टीचा उल्लेख आहे. त्याने लिहिले आहे की पेशव्यांनी कोरेगावात जास्त काळ राहणे योग्य मानले नाही कारण कॅप्टन स्टोंटोला मागून इंग्रजांची मदत मिळू शकली असती. त्यामुळे त्यांनी तिथून निघून दक्षिणेकडे जाण्याचा निर्णय घेतला. तोपर्यंत ईस्ट इंडिया कंपनीने दक्षिण भारतातील अनेक भागांत आपली पकड निर्माण केली होती. पेशव्याला सर्व बाजूंनी वेढले गेले आणि हळूहळू सातारा, रायगड, पुरंदर असे अनेक किल्ले गमावले.
1923 मध्ये प्रतुल सी गुप्ता यांनी लिहिलेल्या ‘बाजीराव II आणि ईस्ट इंडिया कंपनी 1796-1818’ मध्ये पेशव्यांच्या पराभवाचा उल्लेख नाही. उलट कंपनीच्या तोट्याचे आकडे त्यांनी मांडले आहेत. प्रतुल सी. गुप्ता यांनीही रात्री ९ वाजता मारामारी थांबल्याचे लिहिले आहे. (पृष्ठ 179)
कोरेगाव संघर्षाचा आणखी एक विरोधाभास आहे. सध्या या गावात तथाकथित ब्रिटीश शौर्याचा एक स्तंभ बांधला आहे, ज्यामध्ये 49 मृत लोकांची नावे लिहिली आहेत. तर स्वत: रोपर लेथब्रिज सारख्या ब्रिटिश इतिहासकारांनी १८७९ मध्ये त्यांच्या ‘भारताचा इतिहास’ या पुस्तकात (तिसरी आवृत्ती) ईस्ट इंडिया कंपनीच्या वतीने ७९ सैनिकांच्या मृत्यूची किंवा जखमींची पुष्टी केली आहे (पृष्ठ १९१). दोन वर्षांपूर्वी, म्हणजे 1887 मध्ये सी. कॉक्स एडमंड यांनी लिहिलेल्या ‘अ शॉर्ट हिस्ट्री ऑफ द बॉम्बे प्रेसिडेन्सी’मध्ये कॅप्टन स्टोनोच्या 175 सैनिकांच्या हत्येचा उल्लेख आहे (पृष्ठ 257).
भीमा-कोरेगावचा हा संघर्ष ब्रिटिश राजवटीसाठी फारसा महत्त्वाचा नव्हता. तसे असते तर ब्रिटीश संसदेत त्याच्या स्तुतीसाठी बॅलड्स वाचल्या गेल्या असत्या.
