एके दिवशी भगवान विष्णू शिवाला भेटण्यासाठी कैलास पर्वतावर पोहोचले. त्यांच्यासोबत त्यांचे वाहन गरुडही होते. भगवान विष्णूंनी गरुडाला कैलास पर्वताच्या बाहेर थांबायला सांगितले आणि ते भगवान शिवाला भेटायला गेले. गरुड बाहेर एकटाच होता आणि या एकाकी काळात तो कैलासाच्या सौंदर्याची प्रशंसा करत होता आणि तो विचार करत असतानाच त्याची नजर तिथे एका शिखरावर बसलेल्या एका लहान चिमणीवर पडली.
चिमणीला पाहून गरुडाने विचार केला, “किती अद्भुत आहे ही सृष्टी! ज्याने हे उंच पर्वत निर्माण केले आहे, त्यानेच हा लहान पक्षीही निर्माण केला आहे आणि दोन्हीही तितकेच अद्भूत दिसत आहेत.” तेव्हा मृत्यूचा देव यम भगवान शिवाला भेटण्याच्या उद्देशाने म्हशीवर स्वार होऊन तेथे पोहचले. कैलासात येताच यमाची नजर त्या चिमणीवर पडली आणि काही सेकंद नीट निरखून पाहिल्यानंतर ते भगवान शिवाला भेटायला आत गेले.
यमाला मृत्यूची देवता मानली जाते, म्हणूनच गरुडला वाटले की जर यमाने या चिमणीकडे लक्षपूर्वक पाहिले तर त्याचा अर्थ आता ह्या चिमणीचा मृत्यू जवळ आला आहे. आता काही वेळाने यम बाहेर येईल आणि या चिमणीचा आत्मा आपल्यासोबत घेईल. गरुडाला त्या पक्ष्याची दया आली आणि यमापासून वाचवण्यासाठी गरुडाने त्या लहानचिमणीला आपल्या ताकदवान पंजेमध्ये पकडले आणि कैलासपासून हजारो मैल दूर असलेल्या जंगलात नेले आणि पक्ष्याला एका ओढ्याजवळील खडकावर सोडले. त्यांना वाटले की कैलासावर पक्षी नसेल तर यम कोणाला घेईल?
यानंतर गरुड कैलासात परतले. काही वेळाने यम आतून बाहेर आला आणि गरुडाला नमस्कार केला, तेव्हा गरुड म्हणाला, हे यम, मी तुला एक प्रश्न विचारू का?
यम म्हणाला विचारा, मग गरुड म्हणाला, आत जाताना तुला एक पक्षी दिसला आणि क्षणभर काळजी वाटली, का?
यमाने उत्तर दिले, “हो, माझी नजर त्या लहानग्या पक्ष्यावर पडली, तेव्हा मी पाहिले की तो काही मिनिटांत मरेल, इथून खूप दूर जंगलातल्या नाल्याजवळ त्याला सापाने गिळंकृत केले होते एवढ्या कमी वेळात हा छोटा पक्षी हजारो मैलांचा प्रवास करेल आणि तो साप तिला कसे खाणार? हे नक्की कसं झालं असेल? असे बोलून यमदेव स्मित करत निघून गेले.
यमाचे बोलणे ऐकून गरुडाला समजले की तो नियती बदलण्याचा विचार करत आहे आणि तो स्वतः नियतीचा भाग बनला. खरंच मृत्यू अटळ आहे, तो टाळता येत नाही. प्रत्येकाचे स्वतःचे कर्म आहे आणि त्यात हस्तक्षेप करू नये.
