डॉ. आंबेडकर व इस्लाम, आंबेडकर म्हणाले, ” जर इतर देशांतील मुस्लिमांनी त्यांच्या समाजात सुधारणा करण्याचे काम हाती घेतले असेल आणि भारतातील मुस्लिमांनी तसे करण्यास नकार दिला असेल, तर त्याचे कारण असे आहे की पूर्वीचे लोक प्रतिस्पर्धी समुदायांशी जातीय आणि राजकीय संघर्षांपासून मुक्त आहेत, तर नंतरचे नाहीत.”

आंबेडकरांचे मुस्लिम राजकारण आणि इस्लामवरील विचारांवर नजर टाकल्यास स्पष्टपणे दिसून येते की ते कधीही अनुसूचित जातींच्या मुस्लिमांशी राजकीय युती करण्याच्या बाजूने नव्हते.

आंबेडकर स्पष्टपणे म्हणाले (अध्याय X, ‘पाकिस्तान किंवा भारताचे विभाजन’), “मुस्लिमांना वाटते की हिंदू आणि मुस्लिमांनी कायम संघर्ष केला पाहिजे; हिंदूंनी मुस्लिमांवर आपले वर्चस्व प्रस्थापित करण्यासाठी आणि मुस्लिमांनी सत्ताधारी समुदाय म्हणून त्यांचे ऐतिहासिक स्थान प्रस्थापित करण्यासाठी – या संघर्षात बलवान विजयी होतील आणि त्यांच्या गटात मतभेद निर्माण करणार्‍या प्रत्येक गोष्टीला दडपून टाकण्याची किंवा कोल्ड स्टोरेजमध्ये ठेवण्याची शक्ती सुनिश्चित करेल.”

“जर इतर देशांतील मुस्लिमांनी त्यांच्या समाजात सुधारणा करण्याचे काम हाती घेतले असेल आणि भारतातील मुस्लिमांनी तसे करण्यास नकार दिला असेल, तर त्याचे कारण असे आहे की पूर्वीचे लोक प्रतिस्पर्धी समुदायांशी जातीय आणि राजकीय संघर्षांपासून मुक्त आहेत, तर नंतरचे नाहीत.”

मुस्लीम राजकारणी, मौलवी आणि धर्मातील सुधारणांचा अभाव यावर कठोर हल्ला करत आंबेडकर पुढे म्हणतात, “मुस्लिमांसोबत निवडणुका ही केवळ पैशाची बाब आहे आणि क्वचितच सामान्य सुधारणांच्या सामाजिक कार्यक्रमाची बाब आहे. मुस्लिम राजकारण जीवनाच्या निव्वळ धर्मनिरपेक्ष श्रेणींची दखल घेत नाही, म्हणजे श्रीमंत आणि गरीब, भांडवल आणि कामगार, जमीनदार आणि भाडेकरू, पुजारी आणि सामान्य माणूस, कारण आणि अंधश्रद्धा यातील फरक.

मुस्लीम राजकारण मूलत: कारकुनी आहे आणि हिंदू आणि मुस्लिम यांच्यात फक्त एकच फरक ओळखतो. मुस्लिम समाजाच्या राजकारणात जीवनातील कोणत्याही धर्मनिरपेक्ष श्रेणीला स्थान नाही, आणि जर त्यांना स्थान मिळाले – आणि ते असायलाच हवे कारण ते अदम्य आहेत – ते मुस्लिम राजकीय विश्वाच्या एका आणि एकमेव शासित तत्त्वाच्या अधीन आहेत, म्हणजे, धर्म.

मुस्लिमांमध्ये या दुष्कृत्यांचे अस्तित्व पुरेसे त्रासदायक आहे. पण त्याहूनही अधिक दुःखाची गोष्ट ही आहे की भारतातील मुस्लिमांमध्ये समाजसुधारणेची कोणतीही संघटित चळवळ नाही जी त्यांचे निर्मूलन घडवून आणण्यासाठी पुरेशी आहे. हिंदूंमध्ये सामाजिक दुष्कृत्ये आहेत.

परंतु त्यांच्याबद्दल हे आरामदायी वैशिष्ट्य आहे-म्हणजेच, त्यांच्यापैकी काहींना त्यांच्या अस्तित्वाची जाणीव आहे, आणि त्यांच्यापैकी काही त्यांना काढून टाकण्यासाठी सक्रियपणे आंदोलन करत आहेत. दुसरीकडे, मुस्लिमांना ते दुष्ट आहेत हे समजत नाही आणि परिणामी ते त्यांना दूर करण्यासाठी आंदोलन करत नाहीत. खरंच, ते त्यांच्या विद्यमान पद्धतींमधील कोणत्याही बदलाला विरोध करतात.

वरील आणि डॉ. आंबेडकरांच्या अनेक विधाने आणि लेखनाच्या प्रकाशात, कोणताही नेता किंवा पक्ष दलित-मुस्लिम संयोजन करण्याचा प्रयत्न करत आहे तो आंबेडकरांच्या वारशाचा विश्वासघात करत असल्याचे दिसते.

जोपर्यंत काँग्रेस पक्षाचा संबंध आहे, त्यांनी प्रथम डॉ. आंबेडकरांचा अपमान केला आणि त्यांना काँग्रेसचा राजीनामा देण्यास भाग पाडले आणि नंतर 1952 च्या मुंबईतील सार्वत्रिक निवडणुकीत आणि पुन्हा 1954 च्या भंडारा येथील पोटनिवडणुकीत त्यांचा पराभव निश्चित केला. आंबेडकरांच्या संसदेतील राजीनाम्याच्या भाषणात काँग्रेसने देशातील अनुसूचित जाती/अनुसूचित जमातींच्या हिताची तोडफोड केल्याबद्दल त्यांना कसे वाटले हे दिसून आले.

27 सप्टेंबर 1951 रोजी नेहरू मंत्रिमंडळातून राजीनामा दिल्यानंतर आंबेडकर संसदेत म्हणाले (आंबेडकरांचे लेखन, खंड 14, भाग दोन, पृष्ठ.1317-1327), “…अनुसूचित जातींना दिलासा का दिला जात नाही? मुस्लिमांच्या रक्षणाबाबत सरकार दाखवत असलेल्या काळजीची तुलना करा. पंतप्रधानांचा संपूर्ण वेळ आणि लक्ष मुस्लिमांच्या संरक्षणासाठी समर्पित आहे.… मला हे जाणून घ्यायचे आहे की, फक्त मुस्लिमांनाच संरक्षणाची गरज आहे का? अनुसूचित जाती, अनुसूचित जमाती आणि भारतीय ख्रिश्चनांना संरक्षणाची गरज नाही का? त्याने या समुदायांबद्दल कोणती काळजी दर्शविली आहे? माझ्या माहितीनुसार, हे असे समुदाय नाहीत ज्यांना मुस्लिमांपेक्षा जास्त काळजी आणि लक्ष देण्याची गरज आहे.”

नेहरूंसोबत त्यांच्या मंत्रिमंडळात काम करताना त्यांना सहन करावा लागलेला अपमानही त्यांनी शेअर केला:  “…….जुन्या व्हॉईसरॉयच्या कार्यकारी परिषदेत, माझ्याकडे दोन प्रशासकीय पोर्टफोलिओ होते, ते म्हणजे लेबर आणि C.P.W.D., जेथे माझ्याद्वारे मोठ्या प्रमाणात नियोजन प्रकल्प हाताळले गेले होते आणि मला काही प्रशासकीय पोर्टफोलिओ हवा होता. पंतप्रधानांनी सहमती दर्शवली आणि सांगितले की ते मला कायद्याव्यतिरिक्त, नियोजन विभाग देतील, जे तयार करण्याचा त्यांचा विचार आहे. दुर्दैवाने, नियोजन विभाग दिवसभर उशिरा आला आणि जेव्हा आला, तेव्हा मला डावलण्यात आले.

माझ्या काळात एका मंत्र्याकडून दुसऱ्या मंत्र्याकडे अनेक खात्यांच्या बदल्या झाल्या आहेत. मला वाटले की माझ्यापैकी कोणाचाही विचार केला जाऊ शकतो. पण मला नेहमीच विचारात सोडले गेले आहे.

अनेक मंत्र्यांना दोन-तीन खाती देण्यात आली आहेत; त्यांच्यावर जास्त भार पडला आहे. माझ्यासारख्या इतरांना आणखी काम हवे होते. एखादा प्रभारी मंत्री काही दिवसांसाठी परदेशात गेला असताना तात्पुरता पोर्टफोलिओ ठेवण्यासाठी माझा विचारही केला जात नाही. मंत्र्यांमध्ये सरकारी कामाच्या वाटपाचे कोणते तत्व आहे, ज्याचे पंतप्रधान पालन करतात हे समजणे कठीण आहे.

क्षमता आहे का? विश्वास आहे का? ती मैत्री आहे का? लवचिकता आहे का? परराष्ट्र व्यवहार समिती किंवा संरक्षण समिती यांसारख्या मंत्रिमंडळाच्या मुख्य समित्यांचा सदस्य म्हणूनही माझी नियुक्ती झालेली नाही. जेव्हा अर्थशास्त्र व्यवहार समितीची स्थापना झाली, तेव्हा मी प्रामुख्याने अर्थशास्त्र आणि अर्थशास्त्राचा विद्यार्थी असल्यामुळे या समितीवर नियुक्त होण्याची माझी अपेक्षा होती. पण मला डावलले गेले.

पंतप्रधान इंग्लंडला गेले असताना मंत्रिमंडळाने माझी नियुक्ती केली होती. पण जेव्हा ते परतले तेव्हा मंत्रिमंडळाच्या पुनर्रचनेवरील त्यांच्या अनेक निबंधांपैकी एका निबंधात त्यांनी मला सोडून दिले. त्यानंतरच्या पुनर्रचनेत माझे नाव समितीमध्ये समाविष्ट करण्यात आले, परंतु ते माझ्या निषेधाचे परिणाम म्हणून झाले.”

२३ नोव्हेंबर, १९९४ – ११४ गोवारी शहीद दिन

मूळ लेख 

संस्कृत – प्राचीन ज्ञानाची भाषा